Wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) – przeciwciała (anty-HCV)

Pacjent powinien być na czczo.
Krew pobrać rano między 7:00, a 9:00 lub wg. wskazań lekarza.

Zakażenie wirusem HCV może prowadzić do ostrego lub przewlekłego zapalenia wątroby. Około 70‑85 % przypadków zakażeń wirusem HCV rozwija się do postaci choroby przewlekłej – w zależności od płci, wieku, grupy etnicznej i stanu odporności pacjenta. W przypadku zakażeń ostrych średni okres inkubacji trwa 6‑7 tygodni, podczas którego u 70‑85 % pacjentów nie występują żadne objawy; u pozostałych w tym okresie obserwowane są objawy nieswoiste i żółtaczka. Objawy utrzymują się przez kilka tygodni, po czym ustępują samoistnie. Pacjenci, u których zakażenie wirusem HCV przyjmuje formę przewlekłą, rzadziej wykazują objawy, ale mogą u nich wystąpić długotrwałe powikłania. U 20 % pacjentów nieleczonych rozwija się marskość wątroby, a u ułamka tych pacjentów może wystąpić rak wątrobowokomórkowy. Zakażenie HCV można wykryć, oznaczając w próbkach surowicy pacjenta aktywność aminotransferazy alaninowej (ALT), mierząc ilość przeciwciał swoistych dla HCV (anty‑HCV), ilość RNA wirusa HCV i/lub antygenów wirusa. W ten sposób można również ustalić, czy zakażenie jest ostre, czy przewlekłe.

Wytyczne międzynarodowe zalecają wstępne badania przesiewowe w postaci testów na obecność przeciwciał anty‑HCV. W przypadku wyniku dodatniego zalecane są dalsze badania polegające na oznaczeniu ilości RNA wirusa HCV lub antygenów wirusa HCV jako markerów aktywnego zakażenia.