Toxoplasma gondii – przeciwciała IgM

Pacjent powinien być na czczo.
Krew pobrać rano między 7:00, a 9:00 lub wg. wskazań lekarza.

Toksoplazmoza jest szeroko rozpowszechnioną chorobą zakaźną wywoływaną przez wewnątrzkomórkowego pierwotniaka pasożytniczego Toxoplasma gondii. Choroba, dotykająca zarówno ludzi jak i zwierzęta stałocieplne, może być przenoszona w wyniku spożywania pożywienia zainfekowanego lub zanieczyszczonego oocystami, bezpośredniego zakażenia od zwierząt domowych lub przez łożysko.

Opisywane są przypadki przenoszenia toksoplazmy poprzez transfuzję krwi oraz transplantację narządów.

W populacji zdrowych ludzi dorosłych, toksoplazmoza ma zazwyczaj przebieg łagodny i w większości przypadków bezobjawowy: czasami objawy są znikome (bóle głowy, bóle gardła, osłabienie), rzadko dołącza się powiększenie węzłów chłonnych. Wyjątkowo mogą występować takie ciężkie zaburzenia jak zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie wątroby, zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowych i mózgu oraz zapalenie siatkówki i naczyniówki. Liczba dodatnich wyników badań serologicznych wzrasta wraz z wiekiem, wskazując na przebyty kontakt z pierwotniakiem.

W obronę przed zakażeniem pierwotniakowym zaangażowany jest przede wszystkim komórkowy układ odpornościowy. W rezultacie, przebieg objawowy choroby jest częstszy u pacjentów poddawanych leczeniu immunosupresyjnemu w celu zapobieżenia odrzuceniu przeszczepionego narządu lub podczas leczenia przeciwnowotworowego. Toksoplazmatyczne zapalenie mózgu stanowi znaczącą przyczynę zgonów pacjentów z nabytym zespołem upośledzenia odporności (AIDS).

Jeśli zakażenie wystąpi u kobiet w czasie ciąży, toksoplazmoza może spowodować zagrożenie dla płodu, z możliwością samoistnego poronienia, wcześniactwa czy porodu martwego płodu, gdyż patogen może być przenoszony na płód poprzez łożysko. U płodu, którego matka ma kontakt z toksoplazmozą w czasie pierwszego trymestru ciąży, mogą wystąpić ciężkie zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym, które prowadzą zazwyczaj do martwicy płodu. Zakażenie toksoplazmą podczas drugiego trymestru ciąży może powodować wodogłowie, zahamowanie rozwoju umysłowego i psychoruchowego, ślepotę i zwapnienia w mózgu. Jednakże najczęściej dochodzi do zakażenia toksoplazmą w trzecim trymestrze ciąży. Wywołuje wówczas zapalenie siatkówki i naczyniówki, inne uszkodzenia oczu, uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego i bezobjawowe zakażenie utajone, które może ostatecznie przejść w chorobę pełnoobjawową.

Swoiste przeciwciała IgM przeciwko Toxoplasma pojawiają się dwa do czterech tygodni od wystąpienia objawów klinicznych i ich poziom stopniowo opada, a następnie zanika w ciągu trzech do dziewięciu miesięcy. Dlatego obecność przeciwciał IgM i IgA, przy braku lub niskim poziomie przeciwciał IgG, silnie świadczy o ostrej toksoplazmozie. Natomiast występowanie przeciwciał IgM w przypadku kiedy miano przeciwciał IgG spada lub utrzymuje się na stałym poziomie, świadczy o zakażeniu podostrym.

Diagnostyka różnicowa ostrej toksoplazmozy, możliwa dzięki testowi na przeciwciała IgM, pozwala na włączenie odpowiedniego leczenia, które zmniejsza ryzyko zachorowania zarówno u pacjentów z obniżona odpornością, jak i u kobiet ciężarnych.

Poziom swoistych przeciwciał IgG przeciwko Toxoplasma wzrasta stopniowo i osiąga szczyt po dwóch do pięciu miesięcy od wystąpienia objawów klinicznych. Z tego powodu, obecność przeciwciał IgG pozwala odróżnić osoby, które nabyły toksoplazmozę, od tych osób, które nie były chore. Informacja ta jest szczególnie istotna, gdyż pozwala na wdrożenie odpowiedniego postępowania profilaktycznego u podatnych kobiet w wieku rozrodczym.

Wykrycie przeciwciał przeciwko Toxoplasma gondii w klasie IgM:

• aktywny proces chorobowy;
  
  
• reaktywacja zakażenia;
  
  
• nieswoiste przeciwciała klasy IgM u kobiet w ciąży;
  
  
• przetrwałe przeciwciała klasy IgM.