Test w kierunku kiły-badanie przesiewowe

Pacjent powinien być na czczo.

W przebiegu kiły wyróżnia się okresy objawowe oraz bezobjawowe. Poszczególne stadia różnią się między sobą charakterystycznymi objawami, zakaźnością oraz wynikiem odczynów serologicznych. Nasilenie objawów klinicznych i przebieg choroby zależy od wielu czynników, w tym m.in. chorób współistniejących, zaburzeń pracy układu immunologicznego, stanu ogólnego. W przebiegu tej choroby wenerycznej wystąpić mogą objawy takie jak:

• powiększone węzły chłonne,
  
  
• wysiew zmian chorobowych na skórze w okolicy narządów płciowych,
  
  
• owrzodzenia w okolicy odbytu i narządów płciowych,
  
  
• owrzodzenia na błonie śluzowej jamy ustnej i/lub języku,
  
  
• osutka plamista i osutka nawrotowa,
  
  
• bielactwo kiłowe,
  
  
• łysienie,
  
  
• śródmiąższowe zapalenie wątroby,
  
  
• nefropatia z przejściowym białkomoczem,
  
  
• zapalenie narządu wzroku,
  
  
• zakażenie układu nerwowego,
  
  
• bóle kości i stawów.
  
  
Kiła wczesna.

W pierwszym roku trwania kiły charakterystyczne jest samoistne ustępowanie zmian kiłowych i przechodzenie choroby w stan utajenia (kiła utajona). Z tego powodu wiele chorych nie zgłasza się do lekarza. Niestety w przypadku kiły wczesnej szansa na zakażenie innej osoby jest bardzo wysoka. Kiła pierwszego okresu (kiła pierwszorzędowa) trwa do 9 tygodnia od momentu zakażenia. Powiększeniu ulegają pachwinowe węzły chłonne. W miejscu wniknięcia krętków po 3-4 tygodniach pojawia się twardy naciek, który przekształca się w owrzodzenie. Owrzodzenie pierwotne (objaw pierwotny) zazwyczaj ma od kilku do kilkunastu mm średnicy, owalny kształt, równe brzegi, występuje pojedynczo. Jego powierzchnia pokryta jest wydzieliną surowiczą. Może mieć postać zaczerwienionej, podsychającej grudki. Zmiana skórna nie boli i goi się w ciągu 2-4 tygodni, zazwyczaj nie pozostawiając śladu. Najczęstszą lokalizacją objawu pierwotnego jest jama ustna, okolica odbytu lub narządach płciowych. Zdarza się, że zmiany są mnogie, opryszczkopodobne lub szczelinowate. Może także wystąpić zapalenie sromu i pochwy u kobiet lub kiłowe zapalenie żołędzi u mężczyzn.

Kiła drugorzędowa.

Kiła drugiego okresu (kiła drugorzędowa) obejmuje objawowe okresy choroby, które występują pomiędzy 9 tygodniem a 24 miesiącem po zakażeniu. Ze względu na wysoką bakteriemię dochodzi do uogólnionego powiększenia węzłów chłonnych oraz wysiewu zmian chorobowych na skórze i błonach śluzowych. Rzadko występuje gorączka i inne klasyczne objawy infekcji. Może dojść do kiłowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych z porażeniem nerwów czaszkowych. W badaniach laboratoryjnych często obserwuje się podwyższone OB, CRP i leukocyty. Pomiędzy 9 a 16 tygodniem po zakażeniu może pojawić się charakterystyczna delikatna wysypka – osutka plamista, głównie na tułowiu, ale może być także na kończynach. Znika po 2-3 tygodniach. Po 16 tygodniach na skórze i błonach śluzowych pojawiają się zmiany nawrotowe. Ponadto jednym z objawów zwykle po 6 miesiącach od zakażenia, jest łysienie kiłowe (drobnoogniskowe lub rozlane).

Kiła późna.

Jeżeli nie zostanie podjęte leczenie lub będzie ono prowadzone w sposób niewystarczający, może rozwinąć się postać późna objawowa ze zmianami narządowymi lub kiła późna utajona. Nieleczona kiła prowadzi do ciężkich powikłań wielonarządowych. Objawy kliniczne kiły późnej pojawiają się zazwyczaj dopiero 5-10 lat po zakażeniu. Mogą powstawać we wszystkich narządach. Wyróżnia się takie postacie jak kiła sercowo-naczyniowa, kiła kilakowata (narządów wewnętrznych, skóry, błon śluzowych, kości).

Wrodzona postać kiły występuje u noworodków, które zakaziły się od matki przez łożysko w okresie ciąży lub podczas porodu przez bezpośredni kontakt z zakaźnymi zmianami na narządach płciowych matki. Kiła wrodzona wczesna dotyczy dzieci do 2 roku życia. W ponad połowie przypadków dziecko rodzi się bez żadnych objawów. Zaczynają one pojawiać się pomiędzy 3 a 8 miesiącem życia lub później.

Kiła wrodzona.

Objawami kiły wrodzonej u dziecka mogą być charakterystyczne dla kiły zmiany skórne (wielopostaciowe osutki z wykwitami plamistymi, krostkowymi, grudkowymi, pęcherzowymi), surowiczą wydzielinę z nosa, a także powiększenie wątroby i śledziony, niedokrwistość hemolityczną, leukocytozę oraz bezobjawowe zajęcie układu nerwowego. Kiła wrodzona późna zwykle ma przebieg bezobjawowy. Stwierdza się nieprawidłowości w uzębieniu stałym, zmiany wysiękowe w stawach kolanowych, zaburzenia kostne, śródmiąższowe zapalenie rogówki oraz różne postaci kiły układu nerwowego.Kiłę wrodzoną rozpoznaje się na podstawie objawów i badań zarówno u matki, jak i u płodu i noworodka. U matki należy brać pod uwagę objawy kliniczne kiły. Każda kobieta w ciąży powinna być w czasie jej trwania dwukrotnie zbadana pod kątem zakażenia krętkiem kiły: badanie powinno być wykonane w czasie pierwszej wizyty oraz w czasie trzeciego trymestru ciąży. W badaniach przesiewowych wykorzystuje się testy nieswoiste, zwykle VDRL. Każdy dodatni odczyn nieswoisty wymaga potwierdzenia bardziej specjalistycznym odczynem krętkowym. U płodu natomiast można uwidocznić uogólniony obrzęk oraz powiększenie wątroby i śledziony w czasie wykonywania badania USG. Ponadto powinno się zbadać swoiste przeciwciała IgM w krwi płodu oraz płyn owodniowy.