Rtęć w moczu porannym

Nagromadzenie rtęci w żywności stwarza ryzyko dla człowieka, głównie przez spożywanie ryb i owoców morza, a zwłaszcza tuńczyków, łososi i krabów. Rtęć znajduje się również w mięsie ptactwa łownego oraz w ślimakach.

W pracy zawodowej główną drogą wchłaniania rtęci jest układ oddechowy. Rtęć wchłonięta w ten sposób jest w 80% zatrzymywana w organizmie. W przypadku przewlekłego narażenia na pary rtęci układem krytycznym jest ośrodkowy układ nerwowy. Ta postać choroby występuje w przypadku długotrwałego narażenia na niskie stężenia par rtęci.Pary rtęci w procesie oddychania dostają się do krwi, gdzie pewna część tego metalu przenika przez barierę mózgowo – rdzeniową i barierę łożyska, powodując odkładanie rtęci w mózgu i tkankach płodu. U ludzi eksponowanych na pary rtęci wydalanie tego metalu z moczem nieznacznie przewyższa wydalanie z kałem.

Nerki są narządem o największej zdolności do kumulacji rtęci, niezależnie od jej postaci.

Przewlekłe zatrucie rtęcią rozwija się powoli, po kilkutygodniowym lub kilkuletnim narażeniu. W pierwszej kolejności pojawiają się niecharakterystyczne ogólne objawy zatrucia rtęcią, takie jak osłabienie, bóle głowy i bóle kończyn, ślinotok, zapalenie błon śluzowych i dziąseł, wypadanie zębów oraz wysychanie jamy ustnej. Bardzo charakterystycznym objawem zatrucia rtęcią jest występowanie niebiesko-fioletowego rąbka na dziąsłach, skłonności do biegunek i objawy uszkodzenia czynności nerek.