Kinaza fosfokreatynowa (CPK)

Pacjent powinien być na czczo.
Przy pobieraniu unikać zbyt długiego czasu ucisku stazy.

CK jest markerem pomocniczym w zawale serca, oraz dobrym wskaźnikiem uszkodzenia włókien mięśniowych w różnych chorobach mięśni.
Po intensywnych treningach, również warto monitorować poziom CK, aby nie dopuścić do zbyt dużego uszkodzenia mięśni.
Poziom CK pokazuje reakcję organizmu na zastosowane obciążenia treningowe. Powszechne jest wykonywanie tego badania rano, tak, aby uzyskać informację odnośnie poziomu zmęczenia organizmu po obciążeniach zastosowanych w poprzednim dniu.
Pomiar kinazy kreatynowej nie mówi zatem, jak intensywny był trening, ale daje odpowiedź na pytanie, jak organizm poradził sobie z obciążeniami, które zostały mu zaaplikowane podczas danej jednostki treningowej.

Funkcją kinazy kreatynowej jest katalizowanie reakcji, w której kreatyna przekształcana jest w fosfokreatynę. Fosfokreatyna jest magazynem energii w mięśniach i może być natychmiastowo rozkładana, aby dostarczyć energię do skurczu mięśni. To pomaga w utrzymaniu intensywnego wysiłku fizycznego przez krótki okres czasu.

Kinaza kreatynowa ma różne izoformy, z których dwie główne to CK-MB (znajduje się głównie w mięśniu sercowym) i CK-MM (znajduje się w mięśniach szkieletowych). Wzrost poziomu CK w osoczu krwi może wskazywać na uszkodzenie mięśni, w tym serca. Dlatego badanie poziomu CK w krwi jest często wykorzystywane w diagnostyce chorób mięśni, w tym zawału serca. Oznaczenie poziomu różnych izoform CK (CK-MB i CK-MM) może pomóc w określeniu źródła uszkodzenia mięśni.

Warto jednak pamiętać, że wzrost poziomu CK w krwi nie jest specyficznym wskaźnikiem jednej konkretnej choroby i może występować w różnych sytuacjach, takich jak urazy mięśni, intensywny wysiłek fizyczny, zapalenie mięśni (miopatia) lub uszkodzenie mięśni spowodowane innymi przyczynami. W celu dokładnej diagnozy i oceny stanu zdrowia konieczne jest przeprowadzenie dodatkowych badań.

Interpretacja wyniku.

Podwyższona aktywność:

• zawał mięśnia sercowego,
  
  
• rabdomioliza,
  
  
• dystrofie mięśniowe,
  
  
• urazy mięśni szkieletowych,
  
  
• zapalenie mięśni,
  
  
• zatrucie muchomorem sromotnikowym,
  
  
• zespół zmiażdżenia mięśni,
  
  
• urazy głowy,
  
  
• zespół Rey`a.
  
  

Obniżona aktywność:



• terapia sterydowa.