Insulina – krzywa insulinowa 2-punktowa

Pacjent powinien być na czczo.

Badania krzywej glukozowej i krzywej insulinowej wykorzystuje się w diagnostyce różnych chorób metabolicznych m.in. cukrzycy typu I i II oraz insulinooporności.

Krzywa insulinowa to badanie, które pozwala ocenić jak trzustka wydziela insulinę w odpowiedzi na spożyte węglowodany. Badanie krzywej insulinowej dwupunktowej polega na ocenie stężenia insuliny na czczo oraz po 2 godzinach od wypicia roztworu glukozy 75g.

W diagnostyce laboratoryjnej występują dwa rodzaje testów: dwupunktowy i trzypunktowy.

Test dwupunktowy – 1 pobranie krwi na czczo, następnie pacjent wypija roztwór glukozy i po dwóch godzinach zostanie pobrana krew.

Test trzypunktowy – 1 pobranie krwi na czczo, następnie pacjent wypija roztwór glukozy, 2 pobranie krwi będzie po godzinie, ostatnie pobranie krwi po 2 godzinach od wypicia roztworu glukozy.

Insulinooporność występuje przede wszystkim u osób z nadwagą lub otyłością, a jednie w nielicznych przypadkach u osób o prawidłowej masie ciała, ale z dużą ilością tłuszczu trzewnego. Nadmierna waga ciała, to jeden z najważniejszych czynników ryzyka obniżonej wrażliwości tkanek na działanie insuliny.

Insulinooporność to stan upośledzonej odpowiedzi biologicznej tkanek na insulinę. Nie rozpoznają one lub słabo rozpoznają sygnał związany z obecnością insuliny wskazujący, że komórki mają otworzyć swoje kanały, aby glukoza mogła wniknąć do ich wnętrza. Z powodu tej dysfunkcjii, trzustka wydziela jeszcze więcej insuliny i dochodzi do rozwoju hiperinsulinemii. Dzięki tej kompensacji u części osób z insulinoopornością, przez wiele lat stężenie glukozy we krwi pozostaje w normie i nie rozwija się cukrzyca typu 2. Z czasem jednak dochodzi do nieprawidłowej tolerancji glukozy (stan przedcukrzycowy), a następnie rozwoju cukrzycy. Obecne są składowe zespołu metabolicznego – otyłość brzuszna, nadciśnienie tętnicze oraz dyslipidemia aterogenna (podwyższone stężenie trójglicerydów i cholesterolu LDL przy jednoczesnym obniżeniu poziomu HDL). Insulinooporność prowadzi do zaburzeń metabolicznych w tkankach – hamowanie wątrobowego wytwarzania glukozy, wychwytu glukozy i jej zużycia, zaburzenia spichrzania glukozy w postaci glikogenu w mięśniach szkieletowych oraz zmiany w tkance tłuszczowej.