Immunoglobulina G (IgG)

Pacjent powinien być na czczo.
Krew pobrać rano między 7:00, a 9:00 lub wg. wskazań lekarza.

Zarówno zbyt wysokie, jak i zbyt niskie stężenie immunoglobuliny G w surowicy krwi nie jest stanem korzystnym. Wartość IgG powyżej normy wskazywać może na przebytą lub przewlekłą infekcję.
Stan taki obserwuje się również w przebiegu wybranych chorób autoimmunologicznych jak np. toczeń czy stwardnienie rozsiane.
Ponadto, wynik przekraczający zakres wartości referencyjnych, może wystąpić u pacjentów z chorobą IgG-4 zależną, krioglobulinemią, szpiczakiem mnogim wydzielającym igG, sarkoidozą czy w przypadku substytucji tej immunoglobuliny.
IgG poniżej normy występuje najczęściej u pacjentów z pierwotnym lub nabytym brakiem odporności.
Przyczyną takiego stanu mogą być również choroby ogólnoustrojowe, urazy wielonarządowe, zakażenia wirusowe, bakteryjne i pasożytnicze, a także choroby rozrostowe, radioterapia oraz przyjmowanie niektórych leków (np. glikokortykosteroidów, cyklosporyny czy niektórych leków przeciwpadaczkowych).

IgG stanowią około 75 proc. wszystkich immunoglobulin. Ich średni okres półtrwania wynosi 23 dni. Wyróżnia się cztery typy (podklasy) IgG. Pełnią one rolę receptorów dla swoistych antygenów, uczestniczą w identyfikacji alergenów, a także w rozpoznaniu i eliminacji patogenów (np. bakterii). Ich zbyt niski lub zbyt wysoki poziom w organizmie człowieka bądź nieprawidłowe ich funkcjonowanie zaburza pracę układu odpornościowego i może być przyczyną rozwoju np. infekcji.

Interpretacja wyniku.

Podwyższony poziom:

• przewlekłe choroby wątroby,
  
  
• choroby zakaźne,
  
  
• mukowiscydoza,
  
  
• choroby z autoagresji,
  
  
• szpiczak IgG.
  
  

Obniżony poziom:



• agammaglubinemia związana z płcią,
  
  
• zespół niedoboru deaminazy adenozyny,
  
  
• jelitowe i nerkowe zespoły utraty białka,
  
  
• leczenie cytostatykami.