Herpes 1/2 (IgM)

Wirus opryszczki (HSV) odpowiada za jedne z najczęstszych zakażeń wirusowych człowieka, występuje w dwóch typach: HSV-1 i HSV-2. Oba typy są zakaźne i okresowo powodują występowanie małych pęcherzyków, które pękają, tworząc otwarte rany. HSV-1 powoduje przede wszystkim opryszczkę wokół ust i w jamie ustnej, natomiast HSV-2 wywołuje głównie zmiany w okolicy narządów płciowych.

Wirus opryszczki typu 1 (HSV-1) przenosi się z wydzieliną pęcherzykową, śliną oraz przez bezpośredni kontakt z błonami śluzowymi i skórą, np. przy pocałunkach, czasami przez picie z jednego naczynia, używanie wspólnych sztućców, maszynek do golenia czy ręczników. Najbardziej zaraźliwy jest płyn z pęcherzyków. Oznacza to, że najłatwiej jest się zarazić przez kontakt z pęcherzykami. Możliwe jest jednak także zakażenie od osób bez objawów.

Nie ma możliwości całkowitego wyleczenia zakażenia HSV, ponieważ wspólną cechą wirusów opryszczki jest rozwój zakażenia latentnego, czyli trwającego całe życie osoby zakażonej, co oznacza, że będzie ona już zawsze miała w swoim organizmie wirusa opryszczki i okresowo go wydalała w ślinie lub wydzielinach płciowych. Dzieje się tak, ponieważ po wniknięciu do organizmu wirus namnaża się, a następnie przemieszcza drogą nerwów do neuronów czuciowych (HSV-1 lokuje się najczęściej w zwoju trójdzielnym, HSV-2 w zwojach nerwów rdzeniowych S2-S5), gdzie pozostaje w postaci utajonej (w stanie „uśpienia”), gotowy do reaktywacji w sprzyjających warunkach.

Częsta, nawrotowa opryszczka zdarza się u osób z prawidłową odpornością. Nawroty opryszczki wargowej mogą występować co kilka dni, a także w odstępie tygodni, miesięcy lub lat. U zdrowych osób obserwuje się tendencję do coraz rzadszego i łagodniejszego występowania nawrotów opryszczki wraz z upływem czasu.