Dehydrogenaza mleczanowa (LDH)

Istnieje wiele stanów patologicznych, które mogą prowadzić do wzrostu aktywności dehydrogenazy mleczanowej w surowicy krwi i innych płynach biologicznych. Niskie poziomy LDH są bardzo rzadkie i zwykle nie są uważane za nieprawidłowe. Najważniejsze wskazania do oznaczenia LDH:

• diagnostyka anemii hemolitycznej polegającej na nasilonym rozpadzie krwinek czerwonych – może wystąpić nawet 50-krotny wzrost uwalnianych z nich do surowicy LDH-1 i LDH-2;
  
• różnicowanie przyczyn żółtaczki – w przypadku żółtaczki towarzyszącej hemolizie (hemoglobina ulega metabolizmowi do żółtego barwnika bilirubiny wydalanego przez wątrobę) aktywność LDH jest znacznie podwyższona;
  
• diagnostyka chorób wątroby – w przypadku rozległego uszkodzenia komórek wątrobowych, np. po zatruciu lekami lub grzybami, aktywność LDH wzrasta;
  
• wykrywanie i monitorowanie progresji dystrofii mięśniowych polegających na degeneracji i zaniku mięśni;
  
• diagnostyka onkologiczna – LDH wzrasta w surowicy w wielu typach nowotworów (np. w ok. 60% nienasieniaków i 80% nasieniaków jądra); wzrost LDH może służyć jako marker diagnostyczny lub prognostyczny dla różnych typów nowotworów złośliwych; w nowotworach jądra najczęściej stwierdza się podwyższony poziom LDH-1; stężenie LDH-5 jest predyktorem odpowiedzi na radioterapię i chemioterapię u pacjentów onkologicznych.
  
Inne stany, w których dochodzi do wzrostu aktywności LDH, to m.in. wstrząs, niewydolność oddechowa, choroby płuc (zapalenie, zatorowość), mononukleoza zakaźna, zakażenie HIV, ostre zapalenie trzustki, stan padaczkowy i inne choroby OUN, zawał nerki, układowe choroby tkanki łącznej, niedrożność jelit, urazy.