Chlorki – dobowe wydalanie z moczem

Dobowe spożycie chloru wynosi około 4-5 g, a jego wchłanianie odbywa się w jelicie cienkim. Ponad 90% chloru jest wydalane przez nerki w połączeniu z sodem, potasem lub grupą amonową. W niektórych stanach chorobowych wzrasta utrata chlorków przez skórę (gorączka, nadmierne pocenie) i przez przewód pokarmowy (biegunki). Zmiany stężenia chlorków w surowicy są związane ze stężeniem wodorowęglanów i sodu – innych związków chemicznych, których poziomy są ze sobą ściśle powiązane. Oznaczanie stężenia chlorków jest niezbędne do wyliczenia luki anionowej- parametru diagnostycznego niezwykle istotnego w diagnostyce zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej, a także do różnicowania kwasic metabolicznych, czyli stanów chorobowych, w których pH krwi jest za niskie – kwasowe. Może się on pojawiać w przebiegu wielu innych chorób, najczęściej w przypadku nie leczonej cukrzycy. Podwyższone stężenie chlorków występuje w przewlekłej zasadowicy oddechowej (najczęściej wynikającej z hiperwentylacji, czyli zbyt szybkiego oddychania), kwasicy oddechowej z prawidłową luką anionową (kwasica hiperchloremiczna, także wywołana zaburzeniami oddychania), biegunkach, przetokach jelita cienkiego oraz chorobach trzustki.